"Paplanina"

Nie chcę tego dusić w sobie.

Pragnę Cię. Ten tylko się dowie,

kto poczuł tyle samo, ile ja.

Skryte podchody jak co dnia

i lekka bojaźń, skromność czasem,

wiadomo, pragnąłbym tym razem

uszczęśliwić Cię jak nikt inny.

Grzeszę? Nie czuję się winny.

Nie będę zmyślał, jestem szczery,

mam zawsze przy sobie maniery.

Może zbyt grzecznie? Proszę bardzo,

nieraz zdanie swe trzymam twardo.

Zrobię co zechcesz, a nawet i więcej.

Czy mnie znasz? Te kwiaty i wieńce

są ode mnie. Prosty gest, choć słowa

to nie wszystko.

Czy już jesteś

gotowa?

K.

Kolejna noc jak polny mak.

Rośnie, choć nic jest nie wart.

Burzliwe myśli, tysiące wspomnień.

Kiedyś z tego się uwolnię, lecz

Liczy się to, co jest teraz.

A raczej, co było.

Ból

To długie słowo,

Ale dla mnie za krótkie.

C.

Chłopak siedzi i patrzy.

Wiesz, o czym marzy?

O dziewczynie, która nauczyła go radości.

O dziewczynie pięknej bez obrazu nagości.

O dziewczynie lecącej z prędkim wiatrem.

O dziewczynie będącej jego całym światem.

O dziewczynie, która jest, tutaj,

I chowa się

przed jego spojrzeniem.

A.

Niezwykła i zmysłowa.

Tak, ta Twoja uroda

Karmi moje oczy szczęściem.

Podaruj mi siebie.

Nie rozróżniam uczuć.

Oszalałem.

Gniewny i utęskniony

Siebie przelałem

Do wazy ryzyka i nadziei.

Mówisz,

Że czas nic nie zmieni?